پای چشمام گود، پوست سوخته از سفر، موهای به‌هم‌ریخته.. من عاشق دویدنم.

این شخصیتای جدید، این پلات ـای بی‌سروته، این جرقه‌های ایده برای نوشتن توی روزایی که سرم خلوته کجا میرن پس؟!

+ من سرم شلوغه پستای مردم بیشتر به چشمم میاد یا واقعاً بلاگرای مورد علاقم تو همین روزا پرکار شدن؟

+ گفته بودم کاش خستگیاتون ناشی از دویدن روی زمین با اصطکاک زیاد به دنبالِ هدف باشه؟ بدویین، خسته بشین و نزدیک‌تر بشین. بازم میگمش حالا.

این جمعه‌های گرمِ تنها.

جمعه‌، روزِ حسابه انگار. روز غم خوردن در تنها‌ترین حالتِ ممکن. روز برنامه‌های ناتمام و بیهودگی پشت بیهودگی.. از جمعه‌ها بیزارم.

+ از مامان اجازه گرفته بود بعد کلاس بیاد دنبالم ببرتم بیرون. من؟ اینقد حالم بد بود صبح اصلاً نرفتم. الآن می‌دونم این برنامه بوده و حالم صدهزاربرابر بدتر از قبله. چه احساسِ جمعه‌واری.