بند بندِ انگشتام برای نوشتن التماس می‌کنن.
مجمعِ ماه زدگان
/ˈluːnətɪk/ /əˈsʌɪləm/
نظرات (۲)
میم _
- پنجشنبه ۱۸ آبان ۹۶
- ۱۰:۱۴
خوب چرا به حرفشون گوش نمیکنی؟
به نتیجه نمی‌رسیم. دل‌نوشته نیست خواستشون. داستانه. با پیرنگ، شخصیت‌سازی و فضاسازی!
من؟! می‌دونم این مدت‌ها "داستان" ننوشتن مفاصل انگشتامو سخت کرده، نمی‌تونن به جایی برسوننش که هم خودشون راضی بشن، هم من.
در آن‌زمان که هنوز جادوگران را به جرمِ جادوگری می‌سوزاندند یا حتی پیش‌تر از آن، در دوره‌ای که خدایان یونان با ناک‌اوت کردنِ خدایان نورس و ایرانی و هندی بر جهان حکمرانی می‌کردند و حتی چند قدم قبل‌تر از آن زمانی که الف‌ها هنوز زمین را ترک نکرده بودند و دورف‌ها به صورت نژادی مستقل آزاده می‌زیستند، "ماه‌زدگان" را دیوانه می‌پنداشتند. تفسیرِ نادرست ـی نیست. ماه‌زده دلش برای رخ ماه رفته، "مجنون" شده. ولی برخلافِ توضیحاتِ ویکی‌پدیا، mentally ill نیست. صرفاً عاشق است. ماه‌زده عشقش را به ماه می‌دهد و جادویش را از آن می‌گیرد.
مجمع هم که از اسمَش پیداست، به محلِ تجمع عده‌ای می‌گویند. محلِ تجمعِ دیوانگان را چه می‌گویند؟ تیمارستان. دارالمجانین. اما بی‌ذکرِ نام دلبر که نمی‌شود. همین شد که اینجا مجمعِ دیوانگان شد و منِ ماه‌زده، تنها ساکنش.
مجمع هم که از اسمَش پیداست، به محلِ تجمع عده‌ای می‌گویند. محلِ تجمعِ دیوانگان را چه می‌گویند؟ تیمارستان. دارالمجانین. اما بی‌ذکرِ نام دلبر که نمی‌شود. همین شد که اینجا مجمعِ دیوانگان شد و منِ ماه‌زده، تنها ساکنش.
آخرین مطالب
- پست یکی بعد از آخر، برای دوستی که دیگه راه ارتباطیای باهاش وجود نداره.
- End of an Era.
- برای پسری که دلش را همهجا و دست همهکس جا گذاشته بود.
- حداقل برای داستانسراییهای آینده.
- و قطعا درس روزِِ ما این نبود که آفتاب مهتاب رو نبینید تا شوهر پولدارِ ماشیندار پیدا کنید و توی هلند عروسی بگیرید.
- هیچکس نمیدانست سایه من، "هِرا"یی ست که فرزند چلاقش را از المپ پایین میندازد.
- دیشب این شهر رسالتش را بر من تمام کرد.
- نامه دوم؛ اگر نگاهها کشنده بودند. [چه کسی میگوید نیستند؟]
- پای چشمام گود، پوست سوخته از سفر، موهای بههمریخته.. من عاشق دویدنم.
- نامه اول؛ روزهایی که حباب میترکاندم.
آرشیو مطالب
کلمات کلیدی
محبوب ترین مطالب
- و قهقهه زدن قشنگ ـه.
- من؟ خشمگینم.
- نهان کی ماند آن رازی کزو سازند محفلها. -نمیماند.. نمیماند.. نمیماند..-
- نامه اول؛ روزهایی که حباب میترکاندم.
- پست یکی بعد از آخر، برای دوستی که دیگه راه ارتباطیای باهاش وجود نداره.
- این جمعههای گرمِ تنها.
- نمیتوانم در این تندباد روی طناب بمانم. نمیتوانم روی موجهای این دریای طوفانی بخوابم.
- و من بهارِ رقصنده در گویِ برفی بودم..
- بعد که اومدیم بیرون خندیدم بهش، که تو میتونی ادعا کنی عاشق رقص انگشتاش شدی.
- من توان از دست دادنت را ندارم، تو داری؟