من به‌جای طره موهای بلند، رشته حرف‌های درازی دارم که دَر هم گره خورده‌اند و کسی نیست.. کسی نیست که بنشیند و آرام آرام با نوک انگشتانش از این رازهای مسکوت‌مانده گره‌گشایی کند. کسی نیست که انگشتانش در آبی موهایم بلغزاند. در سبز سیر ناگفته‌هایم غرق شود. کسی نیست که بخواهد..

- حتی او. -

تویی نیستی که بخواهی..

- حتی تو. -

کسی نمی‌خواهدش..

- حتی من. -

 این گیسوانی را که ندارم..


Hide Away